σκιά που σερνομαι – 1987

Τα φώτα σβήνουνε, οι πόρτες κλείνουνε
κι εγώ σκυμμένος στο τραπέζι, ζαλισμένος,
μορφή που χάνομαι μες στο μεθύσι μου,
“ένα ποτήρι”, λέω, “ακόμα”, δακρυσμένος.

Σκιά που σέρνομαι μες στο ξενύχτι μου,
μες στο πιοτό και στον καπνό απ’ τα τσιγάρα.
Στο νου μου έρχονται οι αναμνήσεις σου
σαν σκόρπιες νότες σε ξεκούρδιστη κιθάρα.
Σκιά που σέρνομαι.

Η σάλα άδειασε, ο κόσμος έφυγε
κι εγώ απόμεινα στο βάθος ξεχασμένος.
Μ’ ένα μονόλογο μιλώ μ’ εσένανε,
μες στο ποτήρι και στη ζάλη βυθισμένος.

Σκιά που σέρνομαι μες στο ξενύχτι μου,
μες στο πιοτό και στον καπνό απ’ τα τσιγάρα.
Στο νου μου έρχονται οι αναμνήσεις σου
σαν σκόρπιες νότες σε ξεκούρδιστη κιθάρα.
Σκιά που σέρνομαι.

Παρτιτούρα